3 rzeczy świetne i 3 mniej fajne w Teatrze Guliwer

Doskonale zrobione przedstawienie i obsługa rodem z PRL. Wybraliśmy się na “Kaczkę dziwaczkę” w lalkowym teatrze dla dzieci Guliwer i dziewczyny bardzo żywiołowo reagowały na spektakl. Podobnie jak wszystkie dzieciaki na sali.

Mniej miłe akcenty to uwagi z tyłu o zasłanianie i niezbyt przyjazne panie z obsługi, rozstawiające dzieci po kątach.

3 świetne rzeczy w Teatrze Guliwer w Warszawie

1. Mistrzowskie przedstawienie

Przede wszystkim – dzieciaki były zachwycone. Znana historia z “Brzydkiego kaczątka” Hansa Christiana Andersena, pomieszana trochę z Kaczką Dziwaczką zrobiona jest dla najmłodszej widowni od 3 do 5 lat. Nie jest to jednak styl prostych i kolorowych bajek z telewizji. Mimo tego przedstawienie zrobione jest tak, że jest nie tylko zrozumiałe, ale po prostu wciąga dzieci i dorosłych. Nieco uproszczone kwestie aktorskie, muzyka, kolory, ruch i znajoma historia robią robotę.

Mamo, ja też tak będę udawać w domu!

– zapowiada Nina, lat 3

Dlatego mama kaczka powiedziała na koniec, że też jest łabędziem?

– Iga, lat 5,5 przeżywa za to puentę w drodze do domu

2. Designerska scenografia, kostiumy, afisze

Spektakl to faktycznie czysta przyjemność dla oczu. Teatr w umowny sposób podchodzi do lalkowej konwencji. W żywym planie aktorzy przykładają sobie do twarzy ptasie głowy. Miesza się to w tych samych scenach w lalkami granymi zza kolorowego przepierzenia grającego gniazdo czy bocianią łąkę. Kostiumy czasem mniej więcej naśladują zwierzęta, a czasem kamuflują i zlewają się z tłem.

Rozbawia krowa z materiału prowadzona przez dwójkę aktorów. A na koniec zjawiskowe podświetlane lecące łabędzie, do tej pory dla dziewczyn symbol czegoś pięknego. Wszystko to zrobione bez kiczu, pomysłowo i nowocześnie. Mało tego, nawet afisze to misterne, trójwymiarowe konstrukcje.

3. Dodatkowe atrakcje w foyer

Pierwszy raz byliśmy na przedstawieniu na tyle długim (55 minut), żeby mieć do czynienia z przerwą. W okolicach szatni czekała zabawa, dla której Nina chce koniecznie wracać tutaj jak najszybciej.

Mała rzecz – zamknięta scenka z otworem na buzię, przy której od dołu można rękami przesuwać lalki w środku zaangażowała Ninę bez reszty, że gotowa była trzy razy przestać kolejkę innych dzieciaków. Obok lustro pogrubiające – tylko dzieci mogą się czymś takim naprawdę cieszyć. W okolicy trochę postaci i inscenizacji za szybami dopełniało efektu.

3 mniej fajne rzeczy

1. Zasłaniająca widownia

Pewien kłopot sprawia na pewno sama konstrukcja sali. Przy widowni złożonej zarówno z trzylatków, jak i tatusiów potężniejszej budowy przydałaby się zdecydowanie bardziej stroma wersja rzędów siedzeń, ewentualnie położona jeszcze wyżej scena. Teatr próbuje to nadrobić rozdając dla maluchów nadstawki na siedzenia. Efekt jest jednak niewystarczający, czego dowodem były niemiłe, syczące komentarze babci z rzędu za nami:

Ale nas Pani teraz urządziła!

– przy każdej zmianie pozycji.

2. Sztywne reguły

Teatr Guliwer właśnie obchodził jubileusz 70 lat i mimo świetnych przedstawień to teatr państwowy, nieco staroświecki. Wnętrza to marmury i złote poręcze, do których dodano dużo kolorowych elementów, żeby było bardziej dla dzieci.

Mniej uładzone prodziecięco są jednak obowiązujące zasady zachowania. Na początku przedstawienia na scenę wychodzi pan w przykurzonym stroju, żeby zaanonsować, że niebezpiecznie jest podchodzić do sceny (dlaczego?) i jest całkowity zakaz robienia zdjęć i filmików (a właściwie dlaczego?). Pan zachęca też do zbierania pieczątek – po 8 przedstawieniach jest niespodzianka.

Na koniec oficjalne ukłony, dystans, nikt nikogo nie zaprasza na scenę, czy pod scenę, nikt nie nastawia się na interaktywność

3. Nieprzyjazna obsługa

Pozostałe osoby z obsługi twardo tych reguł pilnują, niezbyt sympatycznie komunikując się z każdym, kto się nie dostosuje.

Czyje to dziecko?! Proszę siadać na swoje miejsce!

syczy pani pilnująca w czasie przedstawienia do chłopca, który przesiadł się z dostawki na schodek prowadzący na scenę (przy czym schodki przez aktorów nie były używane). Jedna kwestia to reguły, a druga to sposób komunikacji.

Obsługa sprawia wrażenie, że dzieci i widownia ich denerwują, nie jest przyjaźnie nastawiona i skupiona na pomaganiu. W przerwie słychać tylko rozmowę między Paniami, jak to ciężko na zmianie i kiedy wolny weekend.

Nawet strona internetowa anonsuje na wstępie, że do jej odbioru potrzebny jest dawno już nie używany flash (chociaż na szczęście w środku da się korzystać z niej również bez flasha.

Teatr dla dzieci Warszawa – teatry są różne

Z dziewczynami, od kiedy były malutkie, zdążyłyśmy się przyzwyczajeni do kameralnych, prywatnych, przyjaznych teatrów dla maluchów takich jak Teatr Niewielki – relacja tutaj>>> czy Teatr Małego Widza. Duża widownia, dostawki, kurtyna, antrakt czy pan w stroju pirata na początek to pewnie dobre przygotowanie do zwyczajów w dorosłych teatrach. Być może jednak warto byłoby zerknąć na przystępniejszą wersję tych zwyczajów w nowych teatrzykach.  A może zwyczaje Pań są całkiem niereformowalne, trzeba się przyzwyczaić i po prostu skupić na świetnych przedstawieniach.

Opinie z Google – bardzo dobre.

Teatr Guliwer zdjęcia

( zgodnie z zakazem nie ma ani jednego zdjęcia  z przedstawienia)